Η πανέμορφη «Daytona», όπως έγινε ευρύτερα γνωστή, ήταν ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά Gran Turismo μοντέλα της δεκαετίας του ’70.

Δεν είναι ασυνήθιστο στον κόσμο της Αυτοκίνησης ένα ξεχωριστό μοντέλο να παίρνει το όνομά του από κάποιο μεγάλο αγώνα, στον οποίο η εταιρεία που το κατασκευάζει είχε στο παρελθόν νικήσει ή διακριθεί. Παράδειγμα η Porsche, που χρησιμοποίησε –ακόμη το κάνει- το πρώτο συνθετικό της μεξικάνικης διαδρομής «Carrera Panamericana», προκειμένου να κωδικοποιήσει κάποιες ενισχυμένες εκδόσεις της «356» άλλοτε και της «911» αργότερα. Το ίδιο συνέβη και με την «365 GTB/4», παρά το γεγονός ότι το ιταλικό εργοστάσιο ουδέποτε της απέδωσε επίσημα την ονομασία «Daytona»: Αυτό το έκαναν οι φίλοι της Ferrari, θέλοντας να υπενθυμίσουν τον τριπλό θρίαμβο της Scuderia στις «24 ώρες» της αμερικανικής πίστας, το Φεβρουάριο του 1967. Άλλωστε, εκείνο το επιβλητικό «1-2-3» με τις «330 Ρ4» χρονολογικά δεν απείχε πολύ από την επίσημη παρουσίαση του αυτοκινήτου, που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι τον Οκτώβριο του 1968.



Ξεχωριστά χαρακτηριστικά 
Στην πραγματικότητα, το διάσημο σήμερα Gran Turismo μοντέλο που σχεδιάστηκε από το γραφείο Pininfarina δια χειρός Leonardo Fioravanti, ήταν μία κατασκευή που υιοθετούσε παραδοσιακές λύσεις και είχε διαφορετική φιλοσοφία από τον άμεσο ανταγωνιστή της, την Lamborghini Miura: Κινητήρας τοποθετημένος εμπρός, μετάδοση κίνησης στους πίσω τροχούς. Προέκυψε στη γκάμα της Ferrari ως αντικαταστάτης της «275 GTB/4» και έμεινε στην παραγωγή ως το 1973, οπότε και έδωσε τη θέση του στην «365 GT4 Berlinetta Boxer», η οποία είχε τον κινητήρα της τοποθετημένο στο κέντρο. Το μηχανικό σύνολο της «Daytona» ήταν σχεδιασμένο από τον ΑurelioLampredi και έφερε την κωδική ονομασία «Tipo 251». Το χρησιμοποιούσε προηγούμενα και η «275 GTB/4», μόνο που τώρα ο κυβισμός του ήταν αυξημένος από τα 3.3 στα 4.4 λίτρα. Δωδεκακύλινδρο σε διάταξη V και τοποθετημένο υπό γωνία 60ο, απέδιδε για την περίσταση 352 ίππους, δίνοντας στη «Daytona» 280 χιλιόμετρα τελικής ταχύτητας. Ο εξαίσιος αυτός κινητήρας συνδυαζόταν με χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων πέντε σχέσεων, το οποίο ήταν εγκαταστημένο πίσω, όπως σε κάθε GT της εποχής εκείνης που σεβόταν τον εαυτό του. Σε ζητήματα απόλυτης ταχύτητας, η «365 GTB/4» επικρατούσε σε τελικές τιμές έναντι όλων των αντίστοιχoυ αμαξώματος και φυσιογνωμίας ευρωπαϊκών supercars της εποχής: Lamborghini Miura (273 χλμ/ώρα), Maserati Ghibli (257 χλμ/ώρα), De Tomaso Mangusta (242 χλμ/ώρα) και Aston Martin DBS (238 χλμ/ώρα).